#หมดpassion

10 Nov 2018

เพิ่งสังเกตุว่าไม่ได้อัพบล็อกมาเกือบปีหละ แต่ยังจ่ายค่าโฮสกับโดเมนอยู่นะ

 

ว่าถึงเรื่องของพฤติกรรมของข้าพเจ้าตอนไปเที่ยว พบว่าการเอากล้องใหญ่ไปรู้สึกลำบากหละ

  1. ตอนนี้มือถือมีซิมโรมมิ่ง ไม่ต้องรอให้ถึงที่พักก็โพสรูปได้
  2. กล้องใหญ่ ตามมาพร้อมกระเป๋ากล้อง ตอนนี้รู้สึกว่าอะไรที่ไม่ใช่ตัวเปล่าก็รู้สึกไม่คล่องตัวหละ
  3. อะ ตรงนี้วิวดี สิ่งที่จะทำคือถ่ายด้วยมือถือก่อน จากนั้นค่อยหยิบกล้องมาถ่าย (แล้วก็จะเริ่มเอะใจว่ากล้องควรสำคัญกว่าสิ)

ก็ยังจริงอยู่ที่ว่ารูปที่ถ่ายจากกล้องใหญ่กว่าไฟล์มันดีกว่า มาแต่งทีหลังแล้วบรรเจิดได้ แต่กล้องมือถือมันก็ดีในระดับที่ว่าใส่ฟิลเตอร์นิดนึงก็โพสได้แล้ว (และคนดูก็ดูแค่มือถือกัน) งานที่เป็นงานอดิเรกคุณภาพไม่ต้อง Production ก็ได้

แล้วเดี๋ยวนี้การอวดว่าไปเที่ยวไหนมา มันคือตอนกำลังไปอยู่อะ ไม่ต้องรอถ่ายรูปกลับมาโพสแล้ว (อาจจะมีข้อยกเว้นอยู่บ้าง เช่นไปเดินเทรค) สื่อมันเปลี่ยนไปอย่างเร็วเลย

.

เรื่องการไปเที่ยวญี่ปุ่น

.

เดี๋ยวนี้เราไปเที่ยวญี่ปุ่น คือไปเปลี่ยนบรรยากาศอะ ยกเว้นไปกับเพื่อนที่จะมีแพลนเป็นชิ้นเป็นอันไปหน่อย การแว้บไปคนเดียวนี่คือเปลี่ยนที่นอน เดินหาร้านกาแฟ ร้านของกิน แล้วก็ช้อปปิ้งซะมากกว่า มีไปสถานที่ใหม่ๆก็ทริปละหนึ่งที่

ประหยัดพอให้เขียนโม้ไหม ก็บอกว่าไม่ประหยัด มีอะไรน่าสนใจให้เขียน blog ไหม… เวลาแพลนบางครั้งก็ไม่มี (ตอนนี้ workaholic ขั้นสุด)

จะไปตะลอนกินมาเขียนแนะนำร้านนู่นนี้ได้ไหม… ก็ไม่ได้ น้ำหนักทะลุขีดแล้ว T.T

กับอีกเรื่องคือ ตอนนี้ทำงานในสยามเลย ได้พบปะกับนักท่องเที่ยวมากมาย จนมีความรู้สึกว่าการที่เราแห่กันไปบางที่มันเป็นการ pollute สถานที่นั้นไหมนะ (สังคมชาวเน็ตน่ากลัวมาก ถ้าจุดติด คนก็จะแห่กันไป เราไม่อยากเป็นเชื้อที่อยู่ในนั้น) ยกตัวอย่างร้านแพนเค้กเปิดใหม่ที่ต้องต่อคิวกันซื้อ พอได้กินแล้วก็รู้สึกว่ามันก็ดีนะ แต่ไม่ควรต้องต่อคิวครึ่งชั่วโมง

เรื่อง blog ที่จะเขียน ก็อาจจะพอมีเรื่องบ้าง แต่ดูตามโอกาสสมควรหละ

.

เจอกันอีกทีคงปีหน้าเลยนะ

พูดถึงเรื่องไอโฟนที่จอไม่เต็มนั่นหละ

17 Nov 2017

ข้าพเจ้ามีความหงุดหงิดที่ไม่ได้ลองเล่นระบบการจองไอโฟน 8 ของดีแทคก่อน แล้วตอนนี้ก็เสียเงินแบบผ่อนไม่ได้ไปด้วย :-( เลยขอมาระบายความคับแค้นใจไว้ ณ ที่นี้…

1. URL เดาได้

ตอนไอโฟนแปด สิ่งที่เราพลาดคือการดู url ของการจองว่า pattern มันเป็นยังไง ซึ่งคำตอบคือเดาชื่อรุ่นได้เลย เช่น:

https://preorder.dtac.co.th/iphone-x/select-device.html

ใช่! นั่นคือว่าถ้าจะกด F5 รัวๆก็สามารถทำได้ (หรือจะ curl ทุกๆนาทีก็ทำได้เช่นกัน)

 

2. การปล่อยของมันจะค่อยๆปล่อย ไม่ใช่มีพันเครื่องก็ปล่อยมาหมดเลย

ตอนนี้เข้ามาตีหนึ่ง ก็ยังสามารถรับรุ่น 64 GB สีเทา (ที่คนน่าจะสั่งเยอะสุด) ได้ภายในวันศุกร์ ที่พารากอน :(

หรือถ้าซื้อผ่าน Online Shop ก็เหมือนๆกัน มีการปล่อยมาทีละรอบเล็กๆ เราก็จะเห็นว่าของมันหมดชั่วคราว แล้วอีกสิบนาทีมันก็มาใหม่ ซึ่งถ้าเป็นเราก็ว่าโอนะ คนนอนเร็วตื่นมาก็ยังมีโอกาสอยู่

 

3. มือถือราคาเกือบครึ่งแสน คิดว่ากำลังซื้อจะมาจากไหน?

คิดสิ คิดๆๆว่าจะมีใครซื้อได้บ้าง

  1. คุณต้องมีบัตรเครดิต หรือเดบิตก่อน – บัตรเครดิตก็สโคปลงมาประชากรทำงานบริษัทไม่กี่ล้านคนแล้ว ไหนจะฐานเงินเดือนที่พอจ่ายได้อีก
  2. online store โปรผ่อนมีไม่ครบทุกธนาคาร – ตัดคนไม่มีเงินสำรองไปอีกกลุ่มหนึ่ง
  3. คนเห็นราคาแล้วปันใจให้ Note8 แทน เราเชื่อว่ามีไม่น้อย (ถูกกว่าแถมฟีเจอร์เยอะกว่า แค่จอไม่ถึงขอบบนล่างนิดเดียวเอง)

สรุปคือจะมีคนบ้าอย่างเราซื้อกันสักกี่คนเชียว มองโลกในความเป็นจริงหน่อย

 

สรุปว่าเราใจเร็วกดซื้อออนไลน์ให้ส่งถึงบ้าน (ซึ่งก็ต้องเดาว่าจะถึงวันไหน แล้วถ้าของมันเสียจะไม่รับก็ไม่ได้) บัตรที่ใช้ก็ผ่อนไม่ได้อีกต่างหาก

ซึ่งเมื่อกี้กดดูรุ่นที่เราอยากได้ สามารถเดินไปรับได้เลยในวันศุกร์หน้าที่พารากอน เดินจากที่ทำงานไปไม่ถึงสิบนาที

 

เซ็งเป็ด

อัพเดทชีวิต

2 Sep 2017

ในชีวิตการทำงานสิบปี สองเดือนที่ผ่านมานับว่างานหนักสุดแล้ว

คงต้องขอตั้งต้นก่อนว่าเราออกจากบริษัทเดิมเมื่อปลายปีที่แล้วเพราะโดนเพื่อนชักจูงมา (อยากมีชีวิตที่เป็นนายของตัวเอง มาร่วมงานกับเราสิ… ไม่ใช่แล้ว) ก็รวบรวมเพื่อนๆในภาคได้หลายคน มาตั้งเป็นบริษัทเล็กๆทำงานเกี่ยวกับการศึกษา ซึ่งเป็นบริษัทลูกของยักษ์ใหญ่ทางด้านการศึกษานี่หละ

ถ้าช่วงนี้ได้รับ fwd ทางไลน์จากญาติๆกัน พี่เจ้าของเค้าเป็นคนแบบนั้นจริงๆหละ น่านับถือมาก

 

ชีวิตเปลี่ยนจากงานด้าน support software มาเป็น developer เรียนรู้ทุกอย่างใหม่เกือบหมด เทคโนโลยีที่ใช้ก็นับว่าใหม่เกือบแกะกล่อง (และก็ตามมาด้วยความเละ เพราะว่ายังไม่คุ้นชินกับสายงานนี้) แล้วก็ได้ปล่อยโปรดักส์ออกมาหนึ่งชิ้น (แบบ soft launch) แล้ว

 

แล้วเนื่องจากบริษัทแม่ก็ได้ตั้งโปรเจคใหม่ขึ้นมา โดยกว่าจะมาถึงฝั่งเราแบบมีแค่คอนเซปนี่ก็เหลือเวลาอีก 60 วัน! นี่คือรวมเวลาเสาร์อาทิตย์แล้วนะ (ถ้าคิดคำอุทานในใจว่าอย่างไร เราก็คิดอย่างนั้นหละ)

 

จากความที่มันเป็น deadline-driven-development ในฐานะที่เราต้องเป็นคนหลีดโปรเจคนี้ ก็เลยต้องหาวิธีที่จะแบ่งงานกันทำโดยที่แต่ละฝั่งไม่กระทบกัน และก็เลือกเทคโนโลยีใหม่ๆมา

  • การทำ api มองเป็น service ย่อยๆ (ไม่อยากเรียกว่า micro service เพราะมันก็ไม่ได้เล็กซะขนาดนั้น)
  • ทำฝั่ง api ให้ containerized คือทำเป็น docker นั่นหละ
  • ใช้ google cloud container engine ต่อไปถ้าอยากสเกล ก็แค่ปรับจำนวนบางกลุ่ม service ให้มากขึ้นตามความต้องการ
  • ใช้ cloud functions กับ api บางตัว ทั้ง develop และ production คือว่าบางอย่างเราไม่ต้องการความเร็ว และไม่ต้องมาทำ server เอง ไม่งั้นดูแลไม่ไหว
  • Front end เป็น react native บน Expo (อันนี้คิดว่าจะแตกเป็น react native จริงๆ แต่ไม่ใช้เวลานี้) ช่วยเรื่อง development time สุดๆ แต่ว่าตอนนี้เจอบั๊กอยู่
  • API gateway เป็น graphql ซึ่งเราว่ามันดีงามกับฝั่ง front end มากเลย
  • Server ใช้ Node.js ภาษาเดียวเขียนได้ตั้งแต่ front ยัน back
  • Dev ฝั่ง mobile 2.5 คน ฝั่ง API 1.5 คน (ถามว่าเราอยู่ตรงไหน… อยู่หมดทุกส่วน)
  • เวลาทำงานนี่ทะลุ 50 ชั่วโมงต่อสัปดาห์
  • ไม่รู้จะพูดยังไง แต่เราว่า designer สำคัญกับทีมมาก (มากๆๆๆ) ที่ไหนได้ดีไซน์เนอร์ดีก็ประสบความสำเร็จไปครึ่งนึงแล้ว

คาดว่าแอปจะออกสู่สายตาสัปดาห์หน้า แต่จะ launch จริงๆอีกเดือน คนใช้งานคาดว่าหลักแสน

เป็นไงบ้างครับกับโปรเจคที่สองของข้าพเจ้า ดูน่าตื่นเต้นไหมครับ

 

 

//นอนตาย

 

เรื่องหลอนๆ ณ ต่างแดน

1 Jun 2017

ข้าพเจ้ากลับจากทริปไปดูงานที่ญี่ปุ่นมาสักพักแล้วหละ แต่คราวนี้ได้ประสบการณ์น่าตื่นเต้นมาด้วย

คราวนี้เนื่องจากว่าต้องการประหยัดเงิน บริษัทเลยต้องหาที่พักที่คนประมาณสิบสามคนสามารถอยู่ใต้ชายคาเดียวกันได้ ซึ่งก็ตกเป็นการใช้บริการ AirBnb ซึ่งก็เลือกได้บ้านเดี่ยว อยู่ห่างจากมหานครโตเกียวมาเยอะเลย (ใบ้ว่าสถานี A2)

บ้านนี้ก็อยู่ในย่านที่พักอาศัย ไม่มีแหล่งบันเทิงในระยะห้าร้อยเมตร แต่ก็ยังดีที่มีร้านสะดวกซื้ออยู่ใกล้ๆเลย ห้องน้ำมีสองห้อง ห้องอาบน้ำมีห้องเดียว (ซึ่งเราว่าไม่เหมาะกับคนเยอะๆเลย – เรามีแอบหนีไปเซ็นโตระยะทางเจ็ดร้อยเมตรด้วย)

กลับมาที่ตัวบ้านพัก ก็มีสองชั้น ด้านล่างมีหนึ่งห้องนอน มีห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องซักผ้า และห้องนำ้ ส่วนชั้นบนเป็นห้องนอนสี่ห้อง มีตู้เก็บของหนึ่ง ห้องน้ำอีกหนึ่ง ก็เรียกว่าราคาไม่แพงเลย แต่ว่าเนื่องจากว่ามันไกลที่เที่ยว และต้องมีคนเยอะๆ เราว่าที่นี่ก็ไม่ค่อยมีคนมาอยู่เท่าไหร่หรอก

เรื่องมันก็เริ่มตั้งแต่วันแรกที่มาพักเลย ระหว่างที่เรานำเที่ยวพี่ๆผู้บริหารของบริษัทก็ขอตัวกลับมานอนพักก่อน​ (คือบริษัทที่เราทำอยู่ เป็นบริษัทลูกของบริษัทใหญ่เจ้าหนึ่ง) กลุ่มเราก็ยังเดินเที่ยวเล่นอยู่ในเมืองหละ

เรื่องแรก – พี่สองคนที่กลับมาพักก่อน ก็เหมือนจะแยกย้ายกันพักผ่อน (ไม่ได้ขอรายละเอียดมาว่านอนห้องไหน) พี่คนนึงที่เราคิดว่าอาจจะแค่นอนแล้วตื่นมาก่อน น่าจะนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินอยู่ข้างบน ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร คิดว่าเป็นพี่อีกคนเดินอยู่ข้างบน แต่สักพักก็พบว่าพี่อีกคนเค้านอนอยู่ข้างล่าง (เดาว่านอนอยู่ในห้องนอนชั้นล่าง) ซึ่งพี่เค้าก็ยังคิดต่อว่าอาจจะเป็นเจ้าของมาเยี่ยมคนพักและเข้ามาอีกทางที่ไม่ใช่ประตูหน้า (แต่ว่าทางเข้ามีแค่ประตูหน้าประตูเดียว)

ตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เรื่องนะ ก็เดินเที่ยวเล่น นัดเพื่อนกินข้าวตามประสา แล้วก็กลับมาตอนค่ำๆ พี่เจ้าของบริษัทอีกคนก็ตามมาหละ พร้อมด้วยแฟนของพี่เค้า คืนนี้ก็ไม่มีอะไร

เรื่องที่สอง – วันถัดมา กลุ่มเราก็ไปดูงานกัน ก็เหลือแฟนพี่เค้าอยู่บ้าน (ไม่ไปเที่ยวไหนแล้ว เพราะเที่ยวจนเบื่อ) คราวนี้เหมือนว่าพี่เค้าก็อยู่ที่ห้องชั้นล่าง ได้ยินเสียงเคาะประตู ก็เลยเดินไปเปิด… ปรากฏว่าเจอคนเคาะ

(หลังจากนี้ไม่รู้ลำดับเวลา แต่พี่เค้าก็เล่าว่าได้ยินเสียงคนเดินบนชั้นสอง ได้ยินคนกดออดหน้าบ้าน ประมาณนี้)

ซึ่งพี่เค้าก็เอาเรื่องนี้มาเล่าเช้าในวันถัดไป แต่เรายังยุ่งกับการแต่งตัวเลยไม่ได้ยินเรื่องนี้ กว่าจะรู้ก็คือตอนกลางคืนของวันนั้น ขณะกำลังกินบุฟเฟต์เนื้อย่างอยู่!

คือเรื่องมันก็น่ากลัวในระดับนึงเลยหละ เพราะว่าเราก็นอนชั้นสอง!

แต่ที่พีคกว่าคือ วันที่พี่เค้าเล่าเนี่ย พวกเรายังต้องพักกันอีกสองคืน!!!

ทีนี้พอได้ยินเรื่องเล่า ณ บุฟเฟต์ปิ้งย่างเนี่ย คุณหัวหน้าเราก็มีเล่าด้วยนะว่าตอนเดินไปบ้านพัก ก็มีความรู้สึกเหมือนคนเดินตามมา แต่หันหลังไปแล้วไม่เจอใคร (คือจะบิวท์อะไรกันอีก)

 

…ส่งท้าย

คืนนั้นตอนเดินกลับที่พัก แฟนพี่เจ้าของก็พูดมาแบบว่า กลิ่นธูปแรงจังเลย*

จบ

รภรัตน์ รายงาน

ปล. ข้อคิดของเรื่องนี้คือ ความโชคดีของเราคือเราจูนไม่ติดกับเรื่องพวกนี้ สองคืนที่เหลือก็หัวถึงหมอนก็สลบ ไม่เจออะไร

* คือตอนที่พี่เค้าพูด เราก็เดินข้างๆพี่เค้า แต่เราไม่ได้กลิ่นอะไร

(Untitled)

31 Mar 2017

เมื่อพูดถึงเรื่องการค้นคว้าหาข้อมูลที่เที่ยวแล้ว เราไม่ได้เป็นคนที่จะเปิดเน็ตแล้วลอกตามอย่างเดียวหละ

ขอบอกเลยว่าเรายังอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่เป็น ฟังก็ได้น้อยมาก แต่เรามีเทคโนโลยีไง

ตอนหลังๆเราเปิดโลกจากหนังสือท่องเที่ยวไทย ไปดูว่าคนญี่ปุ่นเค้าไปไหนกัน หนังสือก็เลยทยอยเพิ่มตามที่ๆอยากไป (ยกเว้น Tokyo Cafe ของพี่ที่รู้จัก – อันนี้ก็ซื้อมานะ) หาร้านของกิน หาที่เที่ยว วางแผนหัวโต บางทีจัดแผนไม่เสร็จก็แบกหนังสือเล่มใหญ่ๆ หนักๆนี้ไปด้วยหละ

ส่วนร้านกาแฟ ใครจะแนะนำร้านดีเท่าท้องถิ่นแนะนำใช่ไหมหละ เวลาไปเมืองแปลกๆ ก็เลยต้องแวะเข้าร้านหนังสือในเมืองนั้นๆ แล้วก็หาหนังสือร้านกาแฟมาดู (แล้วอีกวันก็จะตระเวณไปกินไปชิมเล่นๆตามร้านเหล่านั้น) อันนี้คือความสนุกของเรา

หรือว่าไปดูซากุระปีที่แล้ว ตอนนั้นยังทำงานอีกที่นึง หนึ่งในเป้าหมายครั้งนั้นคือเก็บแต้มเพื่อมาเขียนแนะนำที่เที่ยว คือเราก็สนุกของเราไง แถมมีผลงานฝากไว้บนอินเตอร์เน็ตด้วย ก็ตั้งแต่ไปบูธในงานท่องเที่ยว ซื้อหนังสือญี่ปุ่นมาดู (กับหนังสือไทยอีกเล่ม) ถามเพื่อนที่ทำงานในภูมิภาคนั้น ทั้งนี้ทั้งนั้นสปอนเซอร์ของทริปก็คือเงินเดือนจากบริษัทเก่านั่นหละ

เราเป็นบล็อกไม่แสวงหาผลกำไร สังเกตุดูจะไม่มีโฆษณาแปะไว้เลย เพราะเราคิดว่ามันไม่สวย มันไม่ตอบโจทย์ประสบการณ์ผู้ใช้ (ทุกอย่างเลยต้องประหยัดไปหมด) ของที่รีวิวก็ซื้อด้วยเงินของตัวเอง

และเราไม่เขียนอวยสิ่งไหนๆ ถ้าเราไม่ชอบ (สอบตกที่จะมีอาชีพเป็นบล็อกเกอร์แล้วหละ) บางครั้งก็ชอบแบรนด์นี้ ไปๆมาๆเจออีกยี่ห้อนึงถูกจริตกว่าก็ชอบ แล้วมองบนยี่ห้อเก่าก็มี

ดังนั้นเราก็จะ piss off เมื่อเห็นคนไม่เล่นตามกฏ อย่างการเอารูปไปใช้แบบไม่ได้รับอนุญาตนี่หละ คือโกรธ แบบอยากลางานแล้วหาทนายมาฟ้องเป็นเรื่องเป็นราว แต่คือช่วงนี้คืองานยุ่งมาก เหนื่อย เสาร์อาทิตย์ก็หลับเป็นตาย

วันนี้ยิ่งอารมณ์เสียกว่าเดิม เพราะนอนน้อยติดต่อกันมาหลายวันแล้ว

 

 

 

นั่นหละ ไม่รู้ว่าโพสนี้จะให้ข้อคิดอะไรกับคนอ่านได้บ้างนะ แต่แบบว่าเจอแบบนี้แล้วไม่โอเคเลย จะกี่ครั้งก็ไม่โอเค จนเริ่มจะวิตกการศึกษาไทยไปแล้ว

ความลำบากใจของการหาคนมาทำงาน

18 Mar 2017

ตอนนี้บริษัทกำลังหาคนเยอะอยู่ (เพราะงานเยอะมาก จะตายกันแล้ว) ช่วงนี้เราก็เลยได้ผ่านตาใบเรซูเม่มาหลายใบ และได้เห็นพวกอีเมลที่คุยกับเด็กๆมาบ้าง ซึ่ง… เห็นบางคนแล้วก็เพลียมากกกกกกกก

ต่อไปนี้คือสิ่งที่ไม่ควรทำในการสมัครงานเข้าบริษัทใดๆ

ภาษา… สะกดกันให้ถูกนะ

การทำงานกับผู้ใหญ่ๆ ภาษาไทยมีความถูกต้องแค่แบบเดียว (Hint: ไม่ใช่ภาษาที่คุยกันในกลุ่มเพื่อน) การที่ส่งข้อความคุยกันไม่ว่าจะบริษัทเล็กๆ หรือติดต่อกับคนอื่น (ที่ไม่ได้รู้จักกัน) ก็ควรใช้ “ภาษาไทยมาตรฐาน” คือแบบไม่ต้องอยู่กลุ่มเดียวกัน แค่เขียนให้ถูกทุกคนก็รู้เรื่องแล้วครับ

จริงๆไม่ควรจะบอกว่าควรใช้ “ต้องใช้” ถึงจะถูกมากกว่า

ไม่ว่าชีวิตจริงจะพิมพ์แชทใช้ภาษาแบบไหนก็ตาม การคุยแบบทางการก็ควรจะเก็บภาษาแบบนั้นไปนะ กลั้นไว้ก็ได้

เราจะไม่ยกตัวอย่าง แต่เมื่อไหร่ที่เจออะไรแบบนี้จะรู้สึกปวดตับ (หรือว่าการสอนภาษาไทยหลักสูตรใหม่มีปัญหา?) ถ้าไม่เก่งจริงนี่อาจจะมีปัดกระดาษลงถังขยะได้

ใส่สกิลเป็นข้อๆยาวเป็นหางว่าวมันไม่สำคัญหรอก บอกมาเถอะว่าทำอะไรมาบ้าง

อันนี้เราก็เคยเป็น มันเป็นอารมณ์แบบว่าใครใส่ได้เยอะคนนั้นดูดีมีภาษีกว่า… ซึ่งมันมีทั้งใช่ และ(ส่วนมากจะ)ไม่ใช่ สมมุติว่าเขียนว่าถนัด C++ เพราะว่าไปเทรนมาหนึ่งวัน คุณก็ไม่ได้เก่งเท่าคนเขียน C++ มาหนึ่งปี หรือสามเดือนหละ พวกลิสเป็นหัวข้อๆเราก็จะดูผ่านแบบขำๆไป

ลิสพวกนี้ยิ่งมีเยอะยิ่งไม่น่าเชื่อถือ เพราะว่าคนเราจะรู้หลายๆอย่างในระดับเก่งนี่หาได้น้อยมาก

สิ่งที่ทำให้คนอ่านพอจะเดาได้คือเขียนไปเลยว่าเคยทำอะไรมา

สำหรับคนที่ทำงานแล้ว การเขียนว่าเคยทำอะไรมาแล้วบ้างมันดูน่าสนใจมากกว่า แล้วค่อยใส่ไปว่างานที่ทำต้องใช้สกิลอะไรบ้าง ใช้เทคโนโลยีอะไรไปบ้าง แบบนี้มีหลักฐานมาสนับสนุน อ่านแล้วน่าเชื่อถือ

ส่วนเด็กๆที่กำลังเรียนอยู่ ก็เขียนไปว่าวิชาที่เรียนมาให้ทำโปรเจคอะไร? ใช้อะไรเขียน? ไปฝึกงานที่ไหนมา? เค้าให้ทำอะไรบ้าง? อันนี้เป็นคะแนนเพิ่ม เพราะว่าเราก็รู้ๆกันอยู่ว่าเด็กจบใหม่ประสบการณ์ไม่ค่อยมีกัน ก็จะดูที่เกรดแทน (แต่ถ้ามีกิจกรรมเยอะนี่ก็จะเป็นคะแนนพิเศษ)

ใบเรซูเม่ไม่เรียบร้อย บ่งบอกถึงความไม่เก็บงาน

นอกจากจะดูสำนวนภาษาในอีเมลแล้ว ใบเรซูเม่หนึ่งแผ่นก็ยังเหมือนกับเป็น First Impression ได้เหมือนกัน

สิ่งที่ควรจะระวังเลยคือเรื่องของการสะกดคำเหมือนเดิม เราเข้าใจว่า Word มันก็มีเส้นแดงอยู่ใต้คำผิด คลิ๊กขวาก็แก้ได้แล้ว

หรืออย่างขนาดฟอนท์ที่ไม่เท่ากันในประโยคเดียวกันนี่ก็บ่งบอกว่าไม่เก็บงาน ทำ front-end อาจจะต้องตามแก้เยอะ

ล่าสุดที่เจอมาคือจะมาฝึกงาน แต่ก้อปใบเรซูเม่ของเพื่อนมา (ซึ่งก็ส่งมาที่เดียวกัน!) แถมยังพิมพ์ผิดเหมือนๆกันอีกด้วย อันนี้เค้าเห็นว่าฝั่งเราเป็นหุ่นยนต์หรืออย่างไร ก้อปกันมาโต้งๆแล้วจะปล่อยไปได้อย่างไร

ส่วนตัวเราคือชอบความเรียบง่าย ไม่ต้องดีไซน์ออกมาสวยก็ได้ แค่ให้อ่านง่ายๆก็พอแล้ว จัดหน้าให้ดีๆ หัวข้อแยกกันชัดๆ หัดใช้ Style H1, H2, Paragraph ที่ Word Processing ทุกตัวมีอยู่แล้ว แค่นั้นหละพอ

ถ้าไม่สะดวกช่วงเวลาที่เคยนัดไว้ บอกมาก่อนเนิ่นๆ พี่ๆไม่กินหัวหรอก

เพื่อนข้าพเจ้าเคยโดนนัดสัมภาษณ์ตอนสามทุ่ม แล้วสามทุ่มก็โทรไป โดนบอกว่าไม่สมัครหละครับ ตอนนั้นเบื่องานเดิม…

เวลาเป็นเงินเป็นทอง ไม่ว่าง ไม่สะดวก ยิ่งบอกก่อนได้ก็ยิ่งดี ถ้าทำตามเหตุการณ์ข้างบนนี่จะโดนกินหัวมากกว่านะ

 

จบแค่นี้ก่อน ไว้ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมก็จะมาเขียนใหม่

duet display

12 Jan 2017

ต้นสัปดาห์เพิ่งหน้ามืดซื้อแอปไปในราคา 349 บาท แล้วใช้แล้วทำให้รู้สึกว่าไอแพดดูมีคุณค่าในการทำงานขึ้นมาหน่อยนึง

ไม่อารัมภบทมาก แอปที่ซื้อมาคือ duet display

มันคืออะไร?

มันคือแอปที่จะแปลงไอแพดให้เป็นจอที่สองของคอมพิวเตอร์ (ทั้งแมคและพีซี) เพียงแค่เปิดแอปนี้ในไอแพด

ถามว่าฟังก์ชันนี้มีแล้วมันดียังไง คือว่าในสภาพการพกโน้ตบุ๊กไปๆมาๆ (อารมณ์แบบไปนั่งร้านกาแฟ) มันจะมีพวกการทำงานที่เขียนเว็บไป ดูหน้าตาทันที (hot reload) แล้วพอเรามีจอเดียว ก็ต้องปัดจอไปซ้ายไปขวาตลอดเวลา (คือทำ fullscreen app หละ แล้วแมคมันใช้สี่นิ้วปัดไปมาเพื่อเลื่อนได้) ถึงจะไม่สะดวกสุด ก็พอถูๆไถๆไปได้ การทำงานแบบนี้ควรจะมีสองจออย่างน้อย เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลา duet display ก็มาตอบโจทย์ตรงนี้หละ

ตอนทำงานก็ไม่ได้ใช้ไอแพดอยู่แล้ว ดังนั้นแทนที่จะเก็บใส่กระเป๋า ก็หาสาย USB มาต่อกับคอม โหลดแอปนี้ทั้งคอมทั้งไอแพด แค่นี้หละ ก็ได้จอที่สองมาช่วยในการทำงานมาแล้ว

ฟีเจอร์

  • รองรับ resolution 1024×768 (retina), 2048×1536 (ตัวหนังสือเล็กยิ่งกว่ามด), 1366×1024 (แต่ภาพไม่คมเลย)
  • รองรับ refresh rate ที่ 30fps และ 60fps
  • จอสัมผัสได้ (ก็คือหลอกว่าเป็นเมาส์) – สำหรับคนใช้แมคก็จะได้ลองว่าถ้าแมคเป็นจอสัมผัสจริงๆมันจะเวิร์คไหม
  • หลอกให้โชว์ touch bar ได้ (ไม่ต้องเสียเงินเกินความจำเป็นเหมือนขูดรีดขูดเนื้อโดนโขกสับเพื่อซื้อแมคบุ๊กตัวใหม่ ก็ได้ใช้เหมือนกัน)
  • (สำหรับ iPad Pro) รองรับ Apple Pencil ด้วยการจ่ายเงินเป็นรายปี

การใช้งาน

เนื่องจากว่ามันต้องการความเร็วในการส่งระดับนึง ก็เลยจำเป็นที่จะต้องต่อสาย USB กับคอมพิวเตอร์หละ ส่วนการลงโปรแกรมฝั่งแมค ต้องมีการรีสตาร์ทเครื่องใหม่หนึ่งรอบ (ปกติใช้แมคไม่ต้องปิดเครื่อง พับจอก็พอ)

พอลงแล้ว แอปก็จะอยู่บน Menu bar แล้วพอฝั่งไอแพดลงแอปแล้ว เวลาต่อมันก็จะเห็นขึ้นมาและกลายเป็นจอสองให้เลย

 

คำว่าจอสองในที่นี้คือจอแบบปกติทั่วไปนี่หละ ใช้งานได้ปกติเลย

แต่พอใช้จริงๆ ถึงแม้ว่ามันจะปรับความละเอียดได้ถือ 2048×1536 เรารู้สึกว่ามันเล็กไป สำหรับไอแพด 9.7 นิ้ว แต่พอปรับมาเป็น 1024×768 มันก็ดันต่ำกว่าขนาดจอที่คนส่วนมากใช้กันอีก (คือตอนนี้เราจะตั้งเป้าไว้ที่ 1366×768 สำหรับ desktop) ก็คือต้องปรับความละเอียดของจอให้เหมาะกับการใช้งานนั่นหละ (แต่ถ้าเป็น iPad Pro ตัวใหญ่นี่เหมือนมีจอแมคบุ๊กอีกอันเลยนะ)

แล้วก็… เราค้นพบว่าการวางจอให้เกือบราบกับพื้นก็เป็นอะไรที่ดูดีกว่าการวางจอแบบตั้งๆ เหตุผลเพราะว่ามันเป็นจอสัมผัสหละ (ถ้าใช้ touchbar มันก็จะจิ้มได้ง่ายๆ)

 

ส่วนถ้ามีจอนอกอยู่แล้ว ได้เพิ่มมาอีกจอนี่ก็ดีเลยนะ…

แต่ถ้ามีจอแยก ได้มาสามจอนี่ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่

Use Case

  • ทำเว็บหนึ่งจอ อีกจอดูผล
  • พิมพ์โค้ดที่จอหลัก จอรองเปิดเว็บไว้อ่านประกอบ
  • จอรองเป็น terminal ไว้ดู status การคอมไพล์งาน
  • จอรองเปิด chat
  • โน้ตบุ๊กจอกาก ใช้ไอแพดเป็นจอแต่งรูป
  • (สามจอ) โค้ดหนึ่งจอ เว็บหนึ่งจอ จอเล็กเป็น web inspector
  • ฯลฯ (ตอนนี้นึกออกแต่ไว้ใช้ทำงาน)

สรุป

มันเหมาะกับคนมีไอแพด คนใช้โน้ตบุ๊กทำงานนอกสถานที่เป็นหลัก และการทำงานต้องการอย่างน้อยสองจอ

TmV3IFllYXIgUmVzb2x1dGlvbg==

7 Jan 2017

มีคนบอกว่าเราเขียนบล็อกแบบ cryptic เกิน งั้นก็เขียนแบบ cryptic จริงๆแล้วกันนะ…

4Lib4Li14LmD4Lir4Lih4LmI4LmB4Lil4LmJ4Lin4Liq4Li0DQoNCuC4hOC4tOC4lOC4p+C5iOC4suC4m+C4teC4meC4teC5ieC4hOC4h+C4iOC4sOC5hOC4oeC5iOC4oeC4tSBuZXcgeWVhciByZXNvbHV0aW9uIOC4reC4sOC5hOC4o+C5geC4muC4muC4iOC4o+C4tOC4h+C5huC4iOC4seC4h+C5huC5gOC4iuC5iOC4meC5gOC4hOC4oiDguKHguLXguYHguJXguYjguYDguKPguLfguYjguK3guIfguIfguLLguJnguJfguLXguYjguJXguYnguK3guIcgbGF1bmNoIOC5g+C4q+C5ieC5hOC4lOC5iSAo4LiL4Li24LmI4LiH4LiE4Lin4Lij4LmA4Liq4Lij4LmH4LiI4LiV4LmJ4LiZ4Lib4Li14LiZ4Li14LmJKQ0KDQrguKrguYjguKfguJnguYDguKPguLfguYjguK3guIfguK3guLfguYjguJkuLi4g4LiE4LiH4LiI4Liw4Lih4Li14Lin4LmI4Liy4Lir4Liy4LmA4Lin4Lil4Liy4Lit4Lit4LiB4LiB4Liz4Lil4Lix4LiH4LiB4Liy4Lii4LmD4Lir4LmJ4Lih4Liy4LiB4LiC4Li24LmJ4LiZIOC5gOC4nuC4o+C4suC4sOC4p+C5iOC4suC4leC4seC5ieC4h+C5geC4leC5iOC4ouC5ieC4suC4ouC4h+C4suC4meC5g+C4q+C4oeC5iCDguKvguJnguYnguLLguJrguKfguKHguILguLbguYnguJnguYDguKPguLfguYjguK3guKLguYbguYHguKXguYnguKcNCg0K4LiI4Lia

ชีวิต Developer – Part I

25 Dec 2016

หลังจากข้าพเจ้าได้เปลี่ยนสายงานมาเป็นนักพัฒนาซอร์ฟแวร์ได้สองเดือน กับทีมใหม่ เริ่มต้นอะไรกันใหม่ๆ ส่วนนึงก็คือเรื่องของ Tools ในการพัฒนา (Platform เป็น React + NodeJS) ที่ต้องใช้ระหว่างการทำ บล็อกนี้ขอเก็บไว้เป็นความจำหละกัน

  • VS Code – หลังจากเพื่อนลองแนะนำให้ใช้ Atom ดู ก็ใช้สักพักนึงเลย แต่หลังๆนี่เปลียนมาใช้ VS Code แทน เพราะว่ามันเบากว่า แถมตอนนี้มันไปดึง definition file ของ lib มาได้ด้วย สะดวกขึ้นเยอะ (คล้ายๆกับ JavaDoc หละ)
  • Dockers – ตอนนี้การรันบนเครื่อง และการโฮสบน AWS เราใช้ Docker มาเป็นตัวช่วย คือไม่ต้องยุ่งกับระบบเครื่องจริงมากเท่าไหร่ มั่นใจได้ว่าซอร์ฟแวร์อย่างน้อยก็รันได้แบบไม่ต้องยุ่งกับ config และไม่มีอะไรฝังในเครื่องเมื่อตอนเลิกใช้ สะดวกไปเปราะนึง
  • Bitbuckets – ตัวนี้เฉยๆ จริงๆชอบ GitLabs มากกว่า เป็น Git repo ที่มีระบบ Issue tracking ง่ายๆ ฟีเจอร์ดูล้าหลังจากชาวบ้านนิดๆ
  • Source Tree – อันนี้ของสำคัญ สำหรับสาย Git แบบ UI ยิ่งใช้บนแมคแล้วดูดีกว่าบนวินโดวส์เยอะ
  • Zeplin – อันนี้เป็นตัวกลางระหว่างดีไซน์เนอร์ มันสามารถบอก stylesheet และตำแหน่งของวัตถุใน UI ได้ระดับนึง
  • Trello – ระบบการทำงานด้วย Card แต่จริงๆก็ใช้กระดาษแปะ post it อยู่เหมือนกัน

ส่วน Tools อันละเล็กละน้อย

  • Spectacles – ตัว Windows management บนแมคแบบกด shortcut (เหมือนๆกับบนวินโดวส์) ใช้สำหรับจัดระเบียบหน้าจอ ซึ่งก่อนหน้าเราต้องใช้โหมด Full screen แล้วรู้สึกว่าไม่สะดวก ที่สำคัญคือฟรี
  • Paste – อันนี้ลง แต่ไม่ค่อยได้ใช้ เป็นระบบจัดการ Copy & Paste ที่ UI สวยงาม

 

อัพเดทชีวิต 28/10/2016

28 Oct 2016

นี่คือการได้พักครั้งแรกในรอบสองสัปดาห์ !

คือเหตุการณ์ อารมณ์ อะไรมันกระเจิงไปตั้งแต่สองสัปดาห์ที่แล้ว แล้วชีวิตเราเข้าเกียร์มาตลอด (คือแม้จะเศร้า แต่ชีวิตต้องกลับมาดำเนินได้อย่างปกติ แต่นี่ก็วุ่นวายกว่าปกตินะ)

เรื่องแรก คือข้าพเจ้าย้ายงานแล้ว ไปทำกับเพื่อนๆ เป็นการทำโปรเจคเกี่ยวกับการเรียนการสอนออนไลน์ คิดว่าจะเปิดตัวก็อีกสักพักนึง

ไม่ใช่ที่เก่าไม่ดีนะ ถ้าไม่มีเหตุการณ์รวยทันใจ ที่นี่เราถือว่าเป็นที่ทำงานที่ดีมากๆเลย มีเวลาใช้ชีวิตของตัวเองเยอะมาก สวัสดิการดี แต่มันก็แนว coporate นั่นหละ คือถ้าอยู่แผนกที่ของมันคงตัวแล้ว ก็เหมือนเทคโนโลยีมันถูกค้างไว้อย่างงั้น (เพราะไม่ให้งบเปลี่ยน) แถมถ้าจะเอาของใหม่เข้ามาบางทีก็จ้างคนอื่นให้มาทำอีก ไม่สร้าง knowledge ในทีม (เพราะว่าคนไม่พอ)

แต่เน้นว่า Work Lift Balance ดีมากๆ ดูตัวอย่างจากการไปเที่ยวปีที่แล้วของเรา รวมๆแล้วหายหน้าไปเกือบเดือน เอาว่าถ้าดวงดีปานกลาง ที่นี่เหมาะกับการอยู่ยาวๆ (อย่างเราก็เก้าปีครึ่ง) แล้วค่าตอบแทนนี่เราคิดว่าดีในสายงานไอทีเลย

จริงๆอีกทางคือย้ายทีม ถ้าเบื่อ แต่ทีมเราดี ไม่อยากย้าย แต่ว่าเพื่อนชวนมาทำงานด้วย ก็ตัดสินใจกันไม่นานนี่หละ

จากความฝันที่จะผันตัวเป็นบล็อกเกอร์ท่องเที่ยว ตอนนี้ก็เปลี่ยนมาเป็น Software Engineer เต็มตัวหละ

มาถึงที่ทำงานใหม่บ้าง (ยังไม่ได้อัพเดทเรซูเม่ในไหนทั้งสิ้น) เป็นบริษัทไทย ที่ทำงานก็ไม่ได้ดูไทยๆแบบธนาคารบางเจ้าที่เราเคยไปเยี่ยมมา (ยังแต่ตัวแนวเดิมได้ แต่ตอนนี้พยายามให้เรียบร้อยหน่อย) แต่ไม่ได้รู้สึกแปลกแยกอะไรมากนะ เพราะว่าทีมที่ไปทำก็มีเพื่อนมหาลัยมาทำกัน (เดือนหน้านี่นับรวมจะมีเพื่อน CP30 อยู่ถึง 5 คน) ที่น่าท้าทายคือได้ทำโปรดักส์ใหม่นี่หละ ได้ลองเล่นทั้ง stack (ตอนนี้เล่น React อยู่ เดี๋ยวต้องไปทำ Server ต่อ แล้วก็ต้องดูเรื่อง Deploy ลง AWS)

มีขัดใจสองเรื่อง คือเรื่องเน็ตที่บางทีก็ช้าเหลือเกิน กับอีกเรื่องคือตื่นเช้า ถ้าอยู่บ้านก็ห้ามออกช้ากว่าเจ็ดโมงครึ่ง ที่คอนโดก็แปดโมงยี่สิบ เพราะต้องเข้าประมาณเก้าโมง (อย่าตกใจว่านี่ก็ไม่เช้ามากนะ คือเสียนิสัยไปแล้วไง)

แต่เนื่องจากทีมใหม่ ต้องเรียนรู้ใหม่ โปรดักส์เริ่มจากศูนย์… ก็วุ่นวายเลยหละ งานยุ่ง กลับบ้านไปก็ต้องไปทำต่อ ไปเที่ยวก็ยังหยิบโน้ตบุ้คไปทำงานตอนอยู่ที่โรงแรมด้วย โทรมมากมาย (และก็เริ่มบูชาที่ทำงานที่เก่า… แต่ไม่ได้คิดจะย้ายกลับนะ)

แล้วก็พูดถึงเรื่องเที่ยว สัปดาห์ที่แล้วได้ไปฟีเจอร์ริ่งกับ Eataku ตามเก็บร้านกาแฟในประเทศเพื่อนบ้าน (จริงๆคือเกาะไปด้วย) คือสิงค์โปร์ ถ้าไม่ได้ย้ายงานอีกสักพักก็คงลงลิสร้านกาแฟที่ไปได้มาในสามวันแล้ว (12 ร้าน) ส่วนพี่ๆเค้าก็ไปต่อถึงปลายสัปดาห์นี้เลย แต่พอทำงานนี้ก็คงจะดองจนลืมหละ (รวมทั้งทริปเก่าๆด้วย)

เอาแค่นี้ดีกว่า ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ คือ “นอน”